Mooi, vind ik het, hoe delen van de wereld zich aan je laten zien wanneer je er naar op zoek gaat. Als verborgen bloemen in een wilde tuin. Dus spreek ik op een feestje van vrienden een stiefmoeder, lees ik in het boek van Sonja Barend hoe zij de drie dochters van haar grote liefde in haar leven opnam en ontdek ik - wanneer ik me verdiep in het woord stiefmoeder - dat taalliefhebber Paulien Cornelisse er ook een is. Vriendin I. stuurt me de contactgegevens van een stiefmoeder die ik zeker een keer moet bellen en vriendin T. vraagt zich hardop af of ik haar - als niet samenwonend maar wel verliefd op man met kinderen - als ervaringsdeskundige zie. Ook op mijn werk heb ik gesprekken over stiefmoederschap én stiefdochterschap, de andere kant van de medaille.
Anders dan bij zwanger zijn, kun je een stiefmoeder niet herkennen aan de buitenkant. Hoewel, toen we met ons gezin op vakantie in Italië waren en ik tijdens een etentje aan iemand vertelde dat ik de stiefmoeder was van de meiden, kwam er een aha-blik op het gezicht van mijn gesprekspartner. "Dat verklaart waarom ze niet op je lijken." Schijnbaar had ze ons gezin gadegeslagen en mij niet helemaal in het hokje kunnen passen. (Dat is overigens ook een van mijn heimelijke genoegens, andere gezelschappen bespieden en bedenken hoe ze aan elkaar verbonden zijn.) Aan de andere kant, ben ik talloze keren in winkels aangesproken als de moeder van de meiden. En pas nog vroeg een moeder op school - een beetje radeloos - hoe het nou toch zat toen ik middelste bij haar ophaalde: "Ben jij nou de moeder van E. of N." Ik moet me dan inhouden om niet de lolligste te zijn en nog meer verwarring te creëren.
Kortom, we kijken naar de wereld door een eigen bril. En er valt zoveel te ontdekken als je nieuwsgierig bent. The object of your attention is dichterbij en veelomvattender dan je had gedacht. Wonderschoon toch.
