"Hee lief."
"Dag Pien."
Gelukkig, er is niks aan de hand, hoor ik aan haar stem. "Mag ik een eitje bakken? Ik moet straks naar hockey-training en ik heb zo'n trek." Terwijl ik glimlach om mijn veertienjarige, antwoord ik dat ze dat toch niet hoeft te vragen. "Oh, oké" is haar praktische antwoord en ik oké haar terug met een schat erbij en we hangen op. Sinds ze op de middelbare zit, krijg ik regelmatig dit soort telefoontjes. Of ze belt vanuit mama als ze wil vragen of ze naar een feestje kan op een dag dat ze bij ons is of dat er een mail is van de muziekschool die we moeten lezen.
Als ik het lief vertel, reageert hij meestal met een "oh, dus ze belde jou". Dan vertel ik hem maar weer eens hoe onbereikbaar hij is als hij aan het werk is. En thuis ook omdat zijn mobiel dan is weggestopt in een laatje. "Ze is gewoon praktisch die dochter van jou", zeg ik maar stiekem gloei ik een beetje van trots. Kinderachtig? Misschien.
Maar het bijzondere van stiefmoederschap is dat het schijnbaar doodnormale magisch mooi kan zijn.
