Wondere wereld

Ik bel met mijn lief. Zoals bijna elke ochtend als we de kinderen naar school hebben gebracht en wij onderweg zijn naar werk. We hebben het over de stapel boeken op mijn nachtkastje. Sinds ik bezig ben met plannen voor een boek, verdiep ik me in de wondere wereld van stiefgezinnen. Een beetje dan. Want ik voel een lichte weerzin. In al die jaren dat ik stiefmoeder ben, las ik één boek over het onderwerp. Dat was een persoonlijk verhaal van een stiefmoeder dat alles behalve een feest der herkenning was. Ik vond het vervreemdend en vermoeiend. Over hoe lastig en hoe zwaar en hoe dit en hoe dat. De humor was ver te zoeken en halverwege kreeg ik met iedereen in het gezin medelijden, behalve met de hoofdpersoon zelf.

Nu waag ik me er toch aan en maak op Bol een lijstje. "De boeken zijn in twee hokjes in te delen", vertel ik mijn lief. "Het hokje zware kost en het hokje persoonlijk, wat ook meestal zware kost blijkt. Mijn hoofd zit nu vol met cijfers die ik niet per se had willen weten. Wist je dat slechts veertig procent de eerste vijf jaar van een stiefgezin overleeft? En dat het zeven jaar duurt voordat iedereen in een stiefgezin zijn of haar plek heeft gevonden? Lief en ik zijn er even stil van en grinniken dan. "Zeven maar?", zeggen we in koor.

"Wat denk je, heb ik ermee geworsteld?" Want worstelen is wel een thema, in beide hokjes. "Je worstelt nog steeds", is zijn subtiele antwoord. "Maar dat doe je met alles, dus dat zegt niet zoveel over je stiefmoederschap." Ik knik zwijgend naar de telefoon. Daarin heeft hij wel een beetje gelijk. "Ik lees dat stiefmoeders zich vooral één advies ter harte moeten nemen", vervolg ik ons gesprek. "En dat is: hou je op de achtergrond..." Nu zwijgt lief, heel even maar, voor hij een bulderende lach laat horen. "En over die eigenschap beschik je nou net niet!" Terwijl lief buldert, begint er bij mij ook een lach op te borrelen. Hij heeft gelijk. God, wat heeft hij gelijk.

"Toch hebben we die vijf én die zeven jaar maar mooi volgeworsteld", concludeer ik. "Precies", beaamt mijn lief. "Misschien zou die zestig procent zich ook eens wat minder op de achtergrond moeten houden."