Plons!

En daar zat ik. Voor de tweede keer bij Snor. Een plan op zak en wat vragen nog. In de fabriek dronken we koffie en praatte ik voor mijn gevoel honderduit. Tot het goed was. Meer dan goed. We spraken over een planning en een eerste oplage en er kwam zelfs tussen neus en lippen een tweede boek ter sprake. In mijn hoofd hoorde ik vriendin M. zeggen zakelijk te zijn. Maar ik kwispelde als een jong hondje en het puntje van mijn staart was duidelijk zichtbaar boven tafel. Hoe reageer je anders op iemand die in je droom gelooft. Zeker als diegene uitgever is, van mooie en vrolijke boeken bovendien.

Met een hand en een flinke portie vertrouwen stond ik weer buiten. Op het parkeerterrein bleef ik nog even in de auto zitten. Ik kneep mijn ogen dicht en daarna in mijn arm. "Ik ga een boek schrijven", fluisterde ik zachtjes. "Ik ga een boek schrijven en ik heb een uitgever die het wil uitbrengen." Mijn hart maakte een sprongetje terwijl ik de magische woorden in een berichtje naar vriendinnen stuurde. Een minuut later vulde mijn auto zich met hun stemmen. Terwijl ik de wijk uit navigeerde, belde ik lief. Kleine man pakte op en vroeg of mijn boek nu in de winkel kwam. Weer maakte mijn hart een sprongetje. Ik knikte en zweefde over de snelweg naar ze toe om het te vieren. Met kussen en taartjes.

Een boek dus. Over stiefmoederen. Een vrolijk verhaal want er is al zoveel zwaars. En een persoonlijk verhaal. Wanneer ik ga beginnen? Als ik weer met beide voeten op de grond sta. Hopelijk is dat snel. En dan PLONS! beginnen maar, zoals ik ooit begon met stiefmoederen.

Bron beeld: Ferran Tudela